“Anneler Çocukları Ondan Ayrılabilsinler Diye Orada Bulunmalıdır”
Çocuğun gelişiminde-örneğin kreşe, okula başlarken- anneyi reddettiği, bağımsızlaşmak, yeni doyumlar yaşamak istediği evreler vardır. Annenin çocuğun büyümesine nasıl tepki verdiği ve bunu çocuğa nasıl aktardığı, çocuğun gelişimi için kritik önem taşıyan bir faktör. Bu evrelerde anne reddedilmeye, özlem ve yalnızlık hissine, ihtiyaç duyulmamaya tahammül edebilmeli; ayrıca çocuk tekrar ona dönmek istediğinde de çocuk için orada, ulaşılabilir olmalıdır.
Çocuk, büyümek ve bağımsızlaşmakla ilgili suçlu hissettirilmezse bu dönemde annenin yaşadığı zorluklarla empati kurabilir. İşler yolunda gittiğinde ve anne, kendini çocuğun ondan ayrılabilmesi için ulaşılabilir kıldığında, çocuk sağlıklı bir gelişim gösterebilir.
Diğer yandan, anne bir sebeple çocuğun ondan ayrılması için orada olamazsa; veya öteki ucu düşünürsek kaygıyla çocuğuna yapışırsa, çocuğun bu dönemi sağlıklı atlatması ve bağımsızlaşması zorlaşır. Bu durumda çocuk ne annesine empati gösterebilir ne de büyüme yolunda onu bekleyen yeni maceralardan keyif alabilir.
Anne-çocuk ilişkisinde bu durumun ilk örnekleri daha erken dönemde, sütten kesilme aşamasında gözlemlenir. Genelde annenin bebeği sütten kestiği, bebeğin de buna tepki verdiği düşünülse de aslında memeden ayrılmak istediği sinyallerini bebek anneye hissettirir ve anne bir kayıp hissi yaşar. Bebeğin sütten kesilmeye tepkisi de aslında annenin ona ilettiği bu hislere yöneliktir. Bu da hem ikisi arasındaki ilişkiyi, hem de bebeğin yeni maceralara yönelik tavrını etkiler.
Anne, böylesine bir yakınlık yaşadığı bebeğinin ondan ayrılmak ve yeni doyumlar yaşamak istediğini hissettiğinde bunu bir terk edilme olarak yaşayabilir. Annenin bunu ciddi bir yaralanma olarak yaşadığı durumda bebek büyüyüp bağımsızlaşmasının kendisi, annesi ve ilişkileri için güvenli olduğuna inanmakta zorlanır.
Kaynak: Mothers Have to Be There to Be Left, Erna Furman (1982)
Related Posts
